محمد جعفری منش، جانبازی ۷۰ درصدی و دیابتی است. فشار خون دارد. هر دو کلیه اش را از دست داده و چشم چپش تخلیه شده است. سینوس های صورتش را تخلیه کرده اند. کام دهان ندارد. مچ دست راست و چپش ترکش خورده است. هر دو کتف و ساعدهایش هم ترکش خورده اند. قسمتی از جمجمه اش را قبلا ترکش برده است. او می گفت: «انگشت کوچک پای چپم را با انبردست کندیم. چون هر موقع می خواستم جوراب بپوشم، سختم بود. احساس می کردم تا مغز سرم می سوزد. خودم زورم نرسید. انبردست را دادم دست آقا رضا و گفتم تو زورت بیشتر است. کندیمش. خون که زد بیرون، با گاز استریل بستیمش. یواش یواش درست شد. الان هم یک بند ندارد.». بعد از چند مدت پای چپش را قطع کردند. همان پایی که قبلا کف و مچش ترکش خورده بود. هنوز هم آهنگران که گوش می دهد، موهای تنش سیخ می شود و احساس می کند خط مقدم است. محمد هنوز در ارتفاع ۱۹۰۴ است.