وصف شاعر جز با شعر ممکن نمی شود. برای همین است که راوی روزهای زندگی شاعری چون سپیده کاشانی بودن، یعنی پناه بردن به نثری شاعرانه. محمدرضا اصلانی، داستانش را از نخستین روزهای زندگی شاعر و نوشتن اولین شعرش در ۱۲ سالگی آغاز می کند. او خیلی زود خانه قدیمی پدری و کوچه های خلوت […]

وصف شاعر جز با شعر ممکن نمی شود. برای همین است که راوی روزهای زندگی شاعری چون سپیده کاشانی بودن، یعنی پناه بردن به نثری شاعرانه.
محمدرضا اصلانی، داستانش را از نخستین روزهای زندگی شاعر و نوشتن اولین شعرش در ۱۲ سالگی آغاز می کند. او خیلی زود خانه قدیمی پدری و کوچه های خلوت کاشان را ترک می کند به مقصد تهران و آغاز یک زندگی دیگر.
کم کم چراغ خانه اش با تولد و رشد بچه ها روشن می شود و جای خالی شعر در زندگی سپیده رخ می نماید. سپیده شعر گفتن را آغاز می کند و برای انتخاب بهترین شعر هایش در یک مجموعه، نظرات حسین منزوی، علیرضا طبایی و اسدالله عاطفی را جویا می شود.

سال ۱۳۴۷ آغاز فعالیت او با مطبوعات است. اولین مجموعه شعرش در سال ۱۳۵۲ به چاپ می رسد و در سال ۱۳۵۸ به همراه حمید سبزواری و مهرداد اوستا و …با شورای شعر و سرود صدا و سیما همکاری می کند.
بخش زیادی از داستان نیز به حضور مکرر او در جبهه های دفاع مقدس می پردازد. دیدار او با استاد شهریار، سفر رسمی اش به تاجیکستان و بعد سفر به انگلستان برای درمان بیماری و مرگ در غربت آخرین حوادث سالشمار زندگی این شاعره انقلابی هستند.
«لاله کویر»، نثری پخته دارد و شاعرانگی اش آنچنان با مضمون اثر درآمیخته، که هیچ جا از دل متن بیرون نمی زند.