کیانوش گلزار راغب در کتاب شنام به شرح خاطرات خود از دوران اسارتش به دست کومله می‌پردازد. تجربه‌های متفاوت نویسنده از جنگ و اسارت موجبات بدیع بودن این کتاب را فراهم آورده. به نحوی که در این اثر عشق، شوخی، جنگ، اسارت و … به هم آمیخته می شوند و تصویری دیگرگونه از جنگ ارائه می دهند.

در بخشی از متن کتاب شنام می‌خوانیم:

در آخرین لحظات حضورم در پادگان، وصیت‌نامة کوتاهی نوشتم و به «علی‌اکبر گلزاری 6»، دوست دوران کودکی‌ام سپردم. علی‌اکبر هم اهل روستای «وِندِرآباد» بود و دورة آموزش نظامی عضویت رسمی سپاه اسدآباد را می‌گذراند. جدایی از او برایم سخت و ناگوار بود. حضورش به من آرامش می‌داد و جدایی از او دلتنگی می‌آورد.

با فریادهای دوستانم که مرا صدا می‌زدند به داخل مینی‌بوس پریدم. از خیابان‌های شهر گذشتیم و وارد محوطة سپاه همدان شدیم.

فرماندهان سپاه همدان، مشغول بازرسی خودروها شدند. آن‌ها بسیجیان کم‌سن و سال را از مینی‌بوس‌ها و اتوبوس‌ها پیاده می‌کردند. دلهرة عجیبی داشتیم. هر کس سعی می‌کرد ساک یا وسیله‌ای را روی صندلی بگذارد و روی آن بنشیند تا قدش بلندتر به نظر برسد.