در بخشی از کتاب می ‌خوانیم:
در سراسر مرز ما با عراق، فقط دو منطقه به شکل تنگه وجود داشت که عراق بعد از گذشتن از مرز، باید از آنها عبور می کرد؛ یکی تنگه ابوقریب و دیگری پیچ انگیزه. پیچ انگیزه منطقه مشهوری نبود. منطقه ای در حدود 5 کیلومترمربع که قسمتی از فکه بود اما اهمیت آن منطقه به این بود که از طرف ایران، آخرین تپه ماهورهای ارتفاعات حمرین بود و بعد از این ارتفاعات، نیروهای ما وارد دشت و خاک عراق می شدند. از آن طرف هم اگر عراق ارتفاعات این منطقه را پشت سر می گذاشت وارد دشتی می شد که می توانست بدون دردسر جدی تا کرخه پیش بیاید. اولین مانع طبیعی سر راهشان پس از ارتفاعات تپه ماهوری پیچ انگیزه، کرخه بود.