زمستان، رمان مدرن، دومین کتاب از چهارگانهٔ اَلی اسمیت بهار، تابستان، پاییز، زمستان است. این اثر ترکیبی از ادبیات و هنر است. این کتاب داستان دوخواهر است که بعد از مدت‌ها همدیگر را ملاقات می‌کنند. زبانِ اسمیت زبانی‌ست خلاق و نو که با عبور از هنجارهای معمولِ زبانِ نوشتار و عناصرِ رمان آشکارا مرزهای تازه‌ای را در روایتِ داستان و تلفیق آن با هنر، سیاست، اجتماع، عشق و زندگی می‌گشاید.

داستان حول‌وحوش خاطراتِ جسته‌وگریختهٔ چندین کریسمس دور می‌زند؛ خاطراتی از افسانه‌ها، شعرها و موسیقی‌های کریسمس، بازنگریِ معنای آن‌ها در زندگیِ مردم، چه در سال‌هایی که نوشته شدند چه همین سالی که به‌تازگی پشت سر گذاشته شده است. شخصیت‌های زمستان، مثل سایرِ کتاب‌های اسمیت و برخلاف بسیاری از رمان‌ها، انگشت‌شمارند و همهٔ وقایع با همین شخصیت‌ها ساخته‌وپرداخته می‌شود.

داستان با متنی مدرن آغاز می‌شود، گویی نویسنده می‌خواهد تمام افکارش را در این متن کوتاه به نمایش بگذارد. او توضیح می‌دهد همه‌چیز از نظرش مرده است. مرگی که حاصل دنیای مدرن است، مدرنیته همه چیز از جمله ادبیات و هنر را کشته است. در ادامه ما با سوفیا روبه‌رو می‌شویم و حس عجیبش در رویارویی با محیط اطرافش که از نظرش همه‌چسز در آن معلق است.