در این کتاب از کسی سخن گفته شده است که هم نام امام هشتمین بود و نام خانوادگی اش وامدار کنیه آن امام همام؛ رضا ابوالحسنی در پایگاهی نفس می کشید که نامش، هوای شهادت به سر می انداخت، پایگاه شهدا. نام لشکری که او رزمنده اش بود، بی اختیار دل آدم را کربلایی می کرد؛ لشکر ده سیدالشهداء نام گردانش هم، نماد پیشگامی درشهادت بود؛ گردان علی اکبر نمازهایش را درمسجدی می خواند که با نامش یاد امام زمان را زنده می کرد؛ امامی که رضا آرزوی سربازی اش را داشت؛ مسجد حجت.