نمایشنامه تراژدی مریم دارای تفاوت‌های بسیاری با واقعیت‌های تاریخی است. اما واضح است که این تحریفات به دراماتیک کردن اثر کمک نموده و نمایشنامه را وارد دنیای تخیل و قصه‌پردازیِ دراماتیک کرده است. در شخصیت‌پردازی نیز الیزابت کَری به دانسته‌های تاریخی اتکا نکرده است. از دیگر مشخصه‌های اثر کَری صدا دادن به شخصیت‌هایی است که در طول تاریخ و مخصوصاً در تاریخ‌نویسیِ جوزِفوس به آن‌ها کم‌توجهی شده است، مخصوصاً شخصیت‌های زنِ داستان.

نکتهٔ دیگری که نیازمند توجه است، زبان اثر است. در نگاه اول، زبان نمایشنامه، (چه در انگلیسی و چه در ترجمهٔ فارسی) از زبان گفتاریِ روزمره فاصله دارد. دلیل آن شاید این باشد که در زمان نگارش اولیه، نویسنده آن را نه برای اجرای عموم، بلکه برای دایره‌ای از خواص و محافل خصوصی نگاشته است. نگارش نمایشنامه برای اجرا و ویرایش آن در زمان تولید (آنچه در دوران الیزابت کَری در بهترین نحو در شکسپیر، مارلو و جانسون دیده می‌شد) چیزی نبوده است که در دامنهٔ فعالیت الیزابت کَری بوده باشد.