علی صفایی حائری (عین ـ صاد) در کتاب خود، «بشنو از نی» مروری دارد بر دعای ابوحمزهٔ ثمالی.

دعای ابوحمزه ثمالی دعایی‌ است که در کتاب مصباح المتهجد شیخ طوسی به نقل از ابوحمزه ثمالی آمده است که امام سجاد در تمام سحرگاهان ماه رمضان آن را پس از نماز می‌خوانده است. مضامین این دعا، معرفت الهی، راهنما بودن خداوند، تمسک به رحمت الهی و گریزناپذیری بنده از حکومت الهی و عمل به فضایل اخلاقی و دوری از بدی‌ها است:

أَوْ لَعَلَّک وَجَدْتَنی فی مَقْامِ الکاذِبینَ فَرَفَضُتَنی؛ شاید یافتی که من دروغگویم و در جایگاه دروغگویان نشسته‌ام و در آن مقام خانه کرده‌ام پس مرا واگذاشتی تا این آرزوهایم برایم مشخص شوند و مغرور نشوم؛ چون ضعیف هستم. با این حرکت‌ها و حالت‌ها خیال می‌کنم به جایی رسیده‌ام و این است که دنبال آثارش می‌گردم. پس اگر دروغم را نشانم ندهی مغرور می‌مانم و از دست می‌روم.

أَوْ رَأَیتَنی غَیرَ شاکرٍ لِنَعْمائِک فَحَرَمْتَنی؛ شاید دیده‌ای که نعمت‌های تو را با تو خرج نمی‌کنم و با این بخشش‌ها خلق را در خودم نگه می‌دارم و این است که محرومم ساختی.