در طول سال‌های حضور در جوار خاکی‌پوشان افلاکی صفت و سال‌های حرکت در مسیر رسیدن به آنچه شهدا به آن دست یافتند -که همانا تقرب به خداوند متعال بود- همواره یک احساس دین را بر گردن خود می‌دیدم و آن، انتقال دیده‌ها و شنیده‌هایی بود که در کاروان‌های راهیان نور با آن مواجه می‌شدم. احساس‌های نابی که برگرفته از همان گوهر نایاب نفس قدسی شهدا در این سرزمین‌ها بود.

این دین وقتی بیشتر برایم به وجود آمد که آقا، مولا و مقتدایمان در سال‌های اخیر، حرکت‌های خودجوش فرهنگی را کلیدواژه‌ی ورود به عرصه‌ی اقدامات فرهنگی توسط آحاد مردم قرار دادند.

با خود گفتم: هرچند به‌اندازه‌ی ذره‌ای، باید این امر مولا و مقتدایمان تحقق یابد.

این شد که در عرصه‌ی فرهنگی، دست به دامان شهدا شدم و دل‌نوشته و خاطرات کاروان راهیان نور را به رشته‌ی تحریر درآوردم.

این دل‌نوشته‌ها، خاطرات و لحظات به‌یادماندنی سفر به سرزمین‌های نور است که در اسفندماه سال ۱۳۹۲ همراه با ناحیه‌ مقاومت بسیج پاکدشت صورت گرفت، اما هیچ‌گاه این توفیق حاصل نشد که آن‌ها را به رشته‌ی تحریر درآورم؛ تا آنجا که تجربیات سفرهای معنوی با کاروان راهیان نور در شهرستان پیشوا در سال‌های ۱۳۹۴، ۱۳۹۵، ۱۳۹۶ صورت گرفت و هم‌سفر شدن با الگویی عملی، درراه خدمت‌رسانی به زائرین سرزمین‌های نور و رفتارهایی که توسط یک طلبه‌ی ساده بسیجی و پاسدار انقلاب صورت گرفت و همه‌ی زائرین را شیفته‌ی خود کرد. این شد که با محوریت شخصیت سید حامد عزیز، سایر دل‌نوشته‌ها را نیز به آن اضافه کردم تا شد آنچه پیش‌ روی شماست.

اذعان به این موضوع لازم است که در این دل‌نوشته‌ها، شاید بسیاری از اصول و قواعد ادبی و چارچوب خاطره‌نویسی رعایت نشده باشد. هر ایرادی که توسط اساتید فن گرفته شود، به دیده‌ی منت می‌پذیریم و باعث خرسندی می‌دانم که قابل انتقاد از سوی این عزیزان باشم. تا ان‌شاءالله در سایر نوشته‌ها بتوانم به‌کارگیرم.