من به خاطر این که خدایم چشم‌هایم را مواظبت کرده است، خیلی خوشحالم.
به خاطر این که می‌توانم بیش‌تر از همه به وجود بدون شریکش نزدیک بشوم، خیلی خرسندم.
به خاطر ندیدن همان‌ها که برای چشمانم کم است، به خودم می‌بالم.
نفس عمیقی می‌کشم تا جریان زندگی مثل حرارت خورشید، وجودم را آکنده کند. چنانچه قبل‌تر از آن‌هم لبالب از این موهبت شیرین گشته بودم.
بگذار سختی‌های خشمگین، بیشتر بیایند. من قهرمان تمام دنیایشان هستم. نمی‌دانند در انتظار من، لبخند مهتاب، مهربان و عشق‌ورز همراهی‌ام می‌کند.