مستاجرو صاحب خانه پشت سرهم یک رساله حرف برای گفتن دارند اما رو در رو که می شوند، هیچ. تا مجبور به دعوا نشوند، صحبتی نمی کنند. این کتاب را نوشتم تا درهای خانه مستاجران را به روی صاحب خانه ها باز کنم. به اندورنی دل هم مهمانشان کنم و زبانی باشم برای مستاجرهایی که ماه به ماه عصاره کارشان را به حساب صاحب خانه می ریزند.
می خواستم زبان قشری باشم که فصل تابستان، دوران بی قراری آنهاست. شاید دنیا چرخید و قوانین اجاره نشینی در سال های پیش رو عوض شد. شاید در آینده ای نه چندان دور وضع آنچنان تغییر کرد که دیگر هیچ کس از نداشتن خانه رنج نکشد. شاید در آینده خانه معنی واقعی مسکن و مامن را به خود بگیرد. شاید فکر به تابستان و فصل جابه جایی دیگر عرق سرد به پیشانی هیچ مستاجری ننشاند و نیمی از عمر این مردم به پیدا کردن خانه، جابه جایی اثاث و حواشی آن نگذرد. 21 روایت این کتاب هرکدام خاطره ایست از دورانی که هرماه با غم خانه شروع می شد. بماند به یادگار برای آینده که بدانند
در دورانی که پانصدهزار خانه خالی فقط در تهران وجود داشت، چطور مردم تابستان به تابستان و شهریور به شهریور اثاث به دوش و کلید به مشت، بنگاه به بنگاه مثل دُری نایاب جستجویش می کردند.