آری، آن دسته از برادرانی که خون‌شان ریخت، هیچ زیانی نکرده‌اند، اگرچه امروز نیستند تا خوراک‌شان غم و غصه، و نوشیدنی آن‌ها خونابۀ دل باشد. به خدا سوگند! آن‌ها خدا را ملاقات کردند. خداوند پاداش آن‌ها را داد و پس از دوران ترس، آن‌ها را در سرای امن خود جای داد. کجا هستند برادران من که بر راه حق رفتند و با حق درگذشتند؟ کجاست عمار؟ کجاست پسر «تیهان»؟ کجاست «ذوالشهادتین»؟ و کجایند همانند آنان از برادران‌شان که پیمان جانبازی بستند و سرهای‌شان را برای ستمگران فرستادند‌؟… دریغا از برادرانم که قرآن را خواندند و براساس آن قضاوت کردند. در واجبات الهی اندیشیدند و آن‌ها را برپا داشتند. سنت‌های الهی را زنده و بدعت‌ها را نابود کردند. دعوت جهاد را پذیرفتند و به رهبر خود اطمینان داشتند و از او پیروی کردند. جهاد! جهاد! بندگان خدا! من امروز لشکر آماده می‌کنم. کسی که می‌خواهد به‌سوی خدا رود، همراه ما خارج شود. خطبه ۱۸۲ نهج‌البلاغه