قبل از آنکه اکبر برای رسیدن به درک دقیقی از خوب و بد، مجالی داشته باشد، روزگار، با فراز و فرودهایش طوری با او بد تا می ‌کند که برای خوب نماندن و به راه درست نرفتن، به اندازۀ کافی، دلیل و بهانه داشته باشد؛ با وجود این، او که نمی ‌خواهد بازندۀ بازی ‌های گریزناپذیر روزگار باشد، عزمش را جزم می ‌کند تا هم جای خالی هر آنچه در جای خودش نیست را با حضور خداوند پر کند و هم با توکل بر او بر سختی‌ ها غلبه کرده و به منبع آرامشی تبدیل شود تا بتواند به محیط پیرامونش، عشق، محبت و آرامش ببخشد. زمان زیادی نمی ‌گذرد که در این مسیر، آن‌ گونه پیروز می ‌شود که علاوه بر اینکه نبض زندگی‌ اش را در دست می‌ گیرد و آن را قدم ‌به ‌قدم، تا مقصد نهایی و مقدسی که در جوانی دوست دارد به آن برسد، هدایت می‌ کند؛ به فردی تبدیل می ‌شود که در طول زندگی ‌اش چون عطری که بی ‌دریغ و سخاوتمندانه با رایحۀ معطرش بر دیگران اثر می‌ گذارد.