مرد سيادپوش وسط چهارچوب در واميسته. لوله اسلحه رو نشونه ميره سمتم. دیگه حال ترسيدن ندارم؛ ولى دروغ چرا؟ ته دلم مى‌لرزه. زياد. خيلى زياد. اما تيس دليل خوبى براى موندن تو كثافت زندگيم نيست. أخرين نفسم رو حبس مىكنم۔
چشمهام رو مىبندم و منتظر مى مونم

من آدم مردن تؤ رختخوابَ. تو بيمارستان. تو تصادف نبودم۔

می‌دونستم. هميشه می دونستم. آخرش يه روز گلوله جونم رو مىگيره. البته. خيلی هم بد به نظر نمى آد. حداقلش اينه كه قشنگ تموم مىشه؛ مثل فيلمها. هيجانى. اكشن. دراماتیک.

کاش واسه تیتراژ پایانی هم فیروز بخونه یا لااقل کاظم الساهر.
به لبخند تلخ روی لبم لم میده. از اون زهرماری ها. از اونا که هر کودنی ببینه می فهمه چقدر ویرونی، چقدر آواری چقدر دلت مردن می خواد…